Mała próba

Witajcie.

Dzisiaj chciałabym Was zaprosić do spędzenia ze mną wieczoru.. Ale nie takiego jak zawsze, kartkowego, a ostatnio zakładkowego tylko nieco innego. Ciekawa jestem czy znajdą się chętni, by chwilę czasu, dłuższą lub krótszą poświecić mi i temu blogowi. Zapraszam.
Kubek z herbatą obecny. Nic nie poradzę, że ten napój często towarzyszy mi przy wieczornych spotkaniach z Wami na blogach i  moich wędrówkach internetowych. Dzisiaj nie mogło być inaczej.  Mglisty dzień dobiegła ku końcowi. I dobrze, bo brak słońca powoduje, że człowiek jest osowiały, nic mu się nie chce i  nie ma tego czegoś, co motywuje do  dalszych działań. Ale jak wiecie, wszystko ma swój początek i koniec. A może trzeba by odwrócić kolejność i  powiedzieć, że  nie początek i koniec Lecz koniec i początek.... czegoś nowego? Brzmi tajemniczo, nieco przewrotnie i  niezrozumiale na Was. Nie przejmujcie się...Dla mnie troszkę też...jeszcze...

Jakiś czas temu odbyłam rozmowę z  pewną osoba, która  "zasiała" w mojej głowie ziarno.. Małe, błahe, ale na tyle duże, że nie przestaje o nim myśleć .Początkowo czytając literki, które pojawiły się na ekranie mojego laptopa, zaśmiałam się głośno, ale ...no właśnie. Ja i..??? Pewno bym zapomniała o tym, gdyby nie to, że ta myśl wracała dosyć intensywnie, jak bumerang -  najpierw po kilku minutach, następnie po dłuższym czasie .. I dlatego tutaj jestem i postanowiłam podjąć pewne wyzwanie. A skoro mowa o wyzwaniach, to trzeba powiedzieć, że  jest odważny jest ten, kto się ich podejmuje. Od razu chcę nadmienić, że jakoś szczególnie super odważna to ja nigdy nie byłam, jednak teraz czuję, że warto spróbować i mimo, że moja odwaga jest nieco wątła, to nie poddaje się..

Teraz się zastanawiam ile z Was w tym momencie najechało na krzyżyk widniejący u góry, po prawej stronie okna..Jedna, dwie osoby..Bo przecież wystarczy jeden klik i post zostaje zamknięty. No tak..Banalna sprawa, w  końcu zawsze można go ponownie otworzyć i kontynuować czytanie.  Czy będzie ciekawiej? Sama tego nie wiem.. Ale wiem jedno...

Próby mają to do siebie, że są nieśmiałe, niewinne, a czasem niezauważalne. Pojawiają się w najbardziej nieoczekiwanym momencie.  Taka jest moja próba..Mała, a jednocześnie ogromna..Mam wrażenie, że to o czym zaraz przeczytacie, to trochę jak syzyfowa walka.. A może się mylę?Może jednak dam radę..Przecież to o czym myślę dzisiaj, nie musi być moim myśleniem z jutra..nieprawdaż?

Jest takie przysłowie...Jeśli chcesz  rozśmieszyć Pana Boga, opowiedz mu o swoich planach... Coś w tym jest. Mój plan to podjęcie wyzwania jakim jest ...pisanie.To jest ta myśl, która pojawia się i znika..Albo inaczej. Ja ją staram się wymazać z mojej głowy..Bo czy  ktoś z WAS, tutaj obecnych obserwatorów poświęci  ze swojego życia  15 minut i  przeczyta więcej niż jedno zdanie zostawione tutaj?. Czas,  tak bardzo ważny i istotny w naszym życiu, tak drogocenny. 15 minut...tak wiele i tak niewiele..Znacie studenckie 15 minut. Co to jest...Chwila, moment, który nigdy nie wróci... W dzisiejszym świecie ludzie łapią każdą wolną chwilę . Jedni  na poszukiwaniu informacji, inni rozmawiając w wirtualnym świecie przez wszelakie messengery, what's up'y,   kolejni...otwierają  ciekawe książki lub blogowy świat i ofiarowują swój  czas tym, którzy go tak naprawdę potrzebują...

Właśnie usłyszałam, że jutro ma padać deszcz...Wierzę, że  w moim Krakowie  deszcz pokona  ten paskudny smog, który  ostatnimi dniami zawisnął nad miastem.. Ale i w kałuży deszczu świat może być piękny...ja w to wierzę..A Wy?

Dzisiaj narazie tyle..Zostawiam Was z tą myślą...Zobaczymy, czy moja  pisarska próba zakończy się sukcesem...
Spokojnego wieczoru..

Dorota....dla Ciebie....:)